نقشه راه

هر آن‌که نیست در این حلقه زنده به عشق        بر او نمرده به فتوای من نماز کنید

عادت کرده‌ایم. زندگی ما شده است یک ماشین خودکار که صبح‌ها را به شب می‌رساند و روز بعد دوباره از نو!

دیرزمانی بود که در ایام زندگی، فرصتی برای خودمان می‌گذاشتیم. کمی فکر می‌کردیم، به گذشته، به‌ آینده،... خدا،... قیامت و ...

اما حالا رسانه‌های گوناگون مثل اینترنت و تلویزیون و اشتغالات خود‌ساخته، فرصت فکر کردن را هم از ما گرفته‌اند.

راستی چه کنیم!؟ به کجا می‌رویم؟ نکند علم و تکنولوژی و دیگر ابزار تمدن، ما را در خور و خواب و خشم و شهوت محصور کرده باشد.

نکند که روزها را پشت هم طی می‌کنیم و تنها اندوخته‌ی ما از این دنیا فرصت‌های از دست رفته باشد.

نکند که آخر کار دست خالی از این ویرانه برویم و راهی سفر شویم. نکند اصلا ندانیم که برای چه آمده بودیم.

آخر اگر همه‌ی هدف ما از حضور در این سیاره‌ی خاکی همین باشد که گفته شد پس چه تفاوتی میان ما و ...

سید شهیدان اهل قلم می‌گفت: ((اگر مقصد پرواز است قفس ویران بهتر، پرستویی که مقصد را در پرواز می‌بیند از ویرانی لانه‌اش نمی‌هراسد...

واگر نردبانی از این خاک به اسمان نباشد، جز کرم‌هایی فربه و تن‌پرور بار نمی‌آید)).

پس اگر قرار است از این ویرانه به سوی جایگاه ابدی خویش عروج کنیم آیا نباید به فکر آبادی آن سرا باشیم؟!

مگر نه این‌که این‌جا خانه‌‌های ناپایدار و آن‌جا سرای ابد است و ما مسافرانی در کوچ، پس چرا به غفلت عمر را طی می‌کنیم؟!

چرا مهار زندگی ما به‌دست شیطان سپرده شده؟ چرا برای خودمان وقت نمی‌گذاریم؟

چرا نماز‌ها و عبادات ما ذره‌ای در ایمان ما موثر نیست؟ و صدها چرای دیگر که حتی فرصت فکر کردن به آن‌ها را برای خودمان قائل نمی‌شویم.(بخشی از مقدمه کتاب عارفانه- زندگی‌نامه و خاطرات شهید احمد‌علی نیری)